Uprawa orzecha włoskiego - Szczepiony orzech włoski, szczepiony kasztan jadalny. Sadzonki

Jajowaty kształt wielkości 6 cm z zieloną i białym tłem w środku. Na zielonej obwódce biały napis szkółka orzecha włoskiego. W środku na białym tle graficzny obrazek brązowa gałązka a na niej dwa zielone orzechy włoskie.

Orzech włoski

Kasztan jadalny

Przejdź do treści
Uprawa orzechów włoskich w Polsce
Orzechy włoskie występują w Polsce powszechnie i choć są szeroko znane, często ludzie sadzą je w złych miejscach, nie dając szans na przeżycie i owocowanie. Orzechy potrzebują gleb żyznych, głębokich i przepuszczalnych, zasobnych w wapń. O ile w ogrodzie dla jednego drzewa ciężką ziemię można rozluźnić, a piaszczystą użyźnić, o tyle miejsce pod sad orzechowy powinno być starannie wybrane. Nie można orzechów sadzić w zastoiskach mrozowych, miejscach narażonych na podtopienie, czy na wietrznych odkrytych powierzchniach. Źle wybrane stanowisko poskutkuje miernym plonowaniem.
Ziemia pod orzecha powinna być zwapnowana jeśli jest taka potrzeba, przynajmniej 3 miesiące przed sadzeniem. Korzenie orzechów są bardzo wrażliwe na świeże wapno, a posadzenie sadzonek w taką glebę może poskutkować nawet zamieraniem drzewek. Składniki wolno przemieszczające się w ziemi, a więc fosfor i potas, powinny być głęboko przyorane przed sadzeniem orzechów.
Złe (dno doliny) i dobre (skłon) miejsce pod orzechy.
Jedyną możliwością posadzenia orzecha włoskiego w podmokłym miejscu i bez osuszania ziemi, jest umieszczenie go między korzeniami olch. Olchy współżyją z bakteriami azotowymi, które wytwarzają naturalne antybiotyki. Olchy wypijają nadmiar wody, chronią orzecha przed bakteryjną zgorzelą i zapewniają odżywienie azotem. Orzech rosnący między olchami nie choruje i ma ciemno zielone liście. Dla owocowania musi mieć słońce od południa. Olchy rosną zwykle w zastoiskach mrozowych, więc można się pokusić o posadzenie w takim miejscu tylko odmian późno rozpoczynających wegetację. Z naszych Mars, U 01. U 12, Czerowny Późny.
Złym towarzystwem dla orzecha jest brzoza, o ile orzech rośnie w zasięgu jej korzeni. Będzie wtedy chorował, słabo rósł, a liście będą blade, prawie żółte.
Sadzenie i formowanie korony
Terminy sadzenia orzechów są zależne od dostępności sadzonek i ich formy. Sadzonki z gołym korzeniem z oczywistych względów można sadzić tylko jesienią i na wiosnę, drzewka w doniczkach z wyjątkiem zimy. Orzechy sadzone późną wiosną i latem wymagają regularnego podlewania przez pierwszy miesiąc po posadzeniu. Wszystkie nowo posadzone orzechy wymagają podlewania w czasie suszy przynajmniej 10 l wody raz w tygodniu.  
Formowanie korony z jednym przewodnikiem
U orzechów włoskich najlepiej funkcjonuje korona z jednym przewodnikiem (osiowa). Jest łatwa do sformowania, i wytrzymała na rozerwanie przez wiatr, a drzewo jest lepiej doświetlone niż przy koronie wieloprzewodnkowej. Polecana przez 30 lat w USA korona ze zmodyfikowanym przewodnikiem obecnie nie jest stosowana w sadach orzechowych.
Pierwszy etap formowania takiej korony polega na wyprowadzeniu silnego przewodnika, co zajmuje rok, lub dwa. Jeśli sadzone drzewko jest wysokie i grube, nie ma żadnych uszkodzeń po przymrozkach i ma silny system korzeniowy, można się pokusić o wyprowadzenie koronki już w pierwszym roku po posadzeniu. Wystarczy drzewko skrócić wierzchołek drzewka nad pierwszym silnym oczkiem i usunąć pędy wyrastające zbyt nisko. Gałązki skierowane w kierunku rzędu można zostawić na wysokości metra. Posłużą one do szybkiego owocowania. Zostawiamy wszystkie pędy jakie wyrosną na przewodniku. Cienkie będą wcześnie owocować, grubsze zbudują koronę. Grube gałązki, które mogą dominować przewodnik skracamy w czerwcu/lipcu, lub późną wiosną następnego roku.
W 3 roku po posadzeniu jeśli drzewko jest silne, należy zostawić 5 sztuk owoców. Od czwartego roku po posadzeniu, szczepione orzechy powinny owocować.  

Korona wieloprzewodnikowa orzecha włoskiego
Korona wieloprzewodnikowa jest odpowiednia do dużych ogrodów, gdzie orzech ma spełniac funkcje ozdobne, a cień pod nim ma być miejscem biesiad rodzinnych. Formowanie takiej korony polega na silnym skróceniu przewodnika i wyprowadzeniu 3-5 mocnych gałęzi bocznych. Odległość pomiędzy nimi powinna wynosić przynajmniej 20 cm. Jeśli będą wyrastać z jednego miejsca, drzewo będzie podatne na rozerwanie przez silny wiatr.
Terminy cięcia orzechów włoskich.
U orzechów włoskich obowiązują inne terminy cięcia dla nowo posadzonych drzewek, inne dla starszych. Orzechy włoskie są bardzo wrażliwe na spóźnione wiosenne przymrozki, a młode drzewka zwykle są niskie, lub też wymagają silnego przycięcia, więc wybijające pędy znajdują się nisko nad ziemią. Przymrozki konwekcyjne uszkadzają rośliny nisko nad ziemią, czasem tylko do 30 cm, czasem do metra. Często ludzie twierdzą, że mały orzech nagle zachorował i sczerniał, no bo obok rośnie stary i jest zielony, więc przymrozku nie było.

Z tego powodu nowo posadzone orzechy tniemy dopiero około 20 maja. Dopóki jest zagrożenie przymrozkiem, młode drzewko powinno mieć jak najwięcej pąków. Przycięte, nie dość że ma ich mało, to jeszcze cięcie przyspiesza wybudzanie pozostałych oczek i naraża na zmarznięcie.

Termin cięcia starszych orzechów jest zależny od klimatu w jakim rosną. Tam gdzie zimy są łagodne, a lata upalne można zaczynać ciąć już od grudnia. W tym czasie nie przenoszą się bakterie i mniej grzybów niż w cieplejszym czasie. Tam gdzie jest gorąco latem, unika się dużych cięć późną wiosną z powodu głębokiego wysychania ran po cięciu. Latem wykonuje się uszczykiwanie zielonych pędów i usuwa chore, lub drobne niepotrzebne pędy.
Tam gdzie zima jest krótka (grudzień, styczeń) można ciąć orzechy w lutym, po ustąpieniu mrozów.
Im większe mrozy w zimie, tym orzechy tniemy później, unikając czasu kiedy ruszą soki, ale nie ma jeszcze nic zielonego. Zwykle jest to marzec do drugiej połowy kwietnia, lub maja, w zależności od odmiany. Wyciek soku z dużych ran dla owocujących orzechów jest szkodliwy. Może zatrzymać owocowanie nawet na kilka lat, rozpoczynając od drugiego roku po cięciu.
Dopóki mieliśmy mroźne zimy, nagminne zimowe cięcie orzechów przynosiło więcej szkody niż pożytku. Duże rany głęboko wysuszał mróz, po czym na martwym drewnie szybko mnożyły się pasożytnicze grzyby (żagiew). Tworzyły się dziuple, a nadpróchniałe gałęzie wyłamywał wiatr.
Obecne zimy są coraz łagodniejsze, więc teraz cięcie w lutym zaczyna być dobrym terminem, szczególnie w cieplejszych rejonach kraju. Jednak tam gdzie zagrożenie mrozem zimą i w marcu jest większe, lepiej jest opóźnić cięcie orzecha do czasu aż nowe pędy osiagną około 5 cm. Wtedy nie ma już wycieku soków, a rany zaczynają goić się natychmiast. Do zimy, drzewo ma dużo czasu na wytworzenie warstwy izolującej na powierzchni cięcia i nie jest zagrożone przemarznięciem w czasie dużych mrozów.
przez całe lato możemy uszczykiwać młode pędy i wycinać chore lub niepotrzebne gałęzie.
Rany na młodych orzechach i duże powierzchnie cięcia na starych malujemy preparatami do zabezpieczania ran drzew.
Nawożenie orzechów włoskich
Jądra orzechów włoskich zawierają dużo potasu, fosforu, wapnia i magnezu, dlatego dla dobrego owocowania i jakości owoców potrzebują tych składników w ziemi. Wolno stojące drzewo ma możliwość ,,pozbierania'' z dużej objętości gleby potrzebną ilość minerałów i potrafi owocować bez nawożenia jeśli ziemia jest żyzna, w sadzie o głodzie orzechy owocować nie będą. Przed zakladaniem sadu powinny być wykonane badanie gleby w Stacji Chemiczno-Rolniczej, a minerały uzupełnione zgodnie z zaleceniami.
Natomiast w ogrodzie, w miejscu przeznaczonym pod orzecha ziemia powinna być głęboko przekopana i wymieszana z substancją oraganiczną typu kompost, lub przegniły obornik. Jeśli ziemia jest zakwaszona, powinna być zwapnowana nie później niż na 3 miesiące przed sadzeniem i w dwumiesięcznym odstępie od obornika. Miłośnicy ekologii  przed sadzeniem orzecha mogą wrzucić do dołka zepsute jajka kurze, lub stłuczkę jaj w ilości 30 sztuk. To zapewnia zapas fosforu na pierwsze 5 lat życia drzewa. Same skorupki z jaj zapewnią na jakis czas wapń.
W późniejszych latach zarówno w sadzie orzechowym, jak i w ogrodzie korzystne jest wykładanie wczesną wiosną obornika pod orzechy.
Z nawozów mineralnych orzechy źle reagują na mocznik. Młode drzewka mogą nawet zamierać, a w najlepszym razie zżółknąć. Azot powinien być rozdzielony na dwie dawki - jedna na początku wegetacji, druga pod koniec maja - na początku czerwca.
W sadach, nawożenie potasem i fosforem może być wykonywane raz na 2-3 lata, nawożenie azotowe corocznie według potrzeb. Młode orzechy potrzebują dość dużo azotu do wzrostu, a  u owocujących dawki powinny być dostosowane do ilości zawiązanych orzechów. Jeśli orzechów nie ma, albo jest ich mało nie daje się drugiej dawki azotu. Owocujące drzewa nie powinny dawać wiecej niż 15 cm nowych przyrostów. Nadmiar azotu jest przyczyną ciemnienia jądra i tworzenia grubszej skorupy ze zwiększoną ilościa tkanki miękiszowej w środku.
Kwitnienie i zapylanie orzechów włoskich
U orzechów włoskich kwiaty męskie i żeńskie zakwitają na tym samie drzewie. Ze względu na terminy kwitnienia kwiatów męskich i żeńskich odmiany dzieli się na trzy grupy:
  • przedprątne - kwiaty żeńskie zakwitają przed męskimi
  • przedsłupne - kwiaty męskie zakwitają przed żeńskimi
  • homogamiczne - kwiaty męskie i żeńskie zakwitają jednocześnie
Najbardziej pożądane są odmiany, których kwiaty męskie i żeńskie zakwitają równocześnie, ale takich jest najmniej w populacji siewek orzechów włoskich. Takie odmiany są samopylne i nie ma koniecznieczności sadzenia drugiego drzewa do zapylania.
Orzechy włoskie są wiatropylne, a pyłek może się przenosić na duże odległości, jeśli pogoda jest ciepła i sucha. Jednak dla dobrego zapylenia odległość drzew zapylających od zapylanych nie powinna przekraczac 100 m. Większym problemem niż brak zapylenia jest przepylenie orzechów włoskich, które występuje powszechnie. Przy dużej ilości ziaren pyłku osiadłych na znamionach słupków żeńskich kwiatów, następuje wydzielanie etylenu a co za tym idzie przedwcześne starzenie i opadanie zawiązków orzechów. W rejonach uprawy orzechów włoskich, dla zwiększenia plonów praktykuje się otrząsanie męskich kwiatostanów maszynami przeznaczonymi do zbioru orzechów. W nowych sadach ilość zapylaczy została zmniejszona do 6-8%.

Choroby orzechów włoskich
Bakteryjna zgorzel orzechów włoskich (Xanthomonas campestris pv. juglandis)
Z chorób orzechów włoskich największe znaczenie gospodarcze ma bakteryjna zgorzel orzechów włoskich (Xanthomonas campestris pv. juglandis), która w wilgotnych latach powoduje masowe gnicie i opadanie orzechów. Porażone młode pędy zasychają, nowo sadzone drzewka mogą czasem nawet zamierać. Nie ma orzechów włoskich całkowicie odpornych na bakteryjną zgorzel, a odmiany z dużą odpornością są nieliczne. W sadach towarowych na południu Europy, USA i w Australii przeciwko tej chorobie jest prowadzona ochrona chemiczna, głównie środkami miedziowymi. Chorobie sprzyja nadmiar azotu. Bakterie zimują w łuskach pąków i na wiosnę w czasie wzrostu pąków porażają młode pędy. Przenoszą się również z pyłkiem, infekując kwiaty żeńskie, wskutek czego młode zawiązki opadają. W sezonie letnim, w czasie wilgotnej pogody występuje infekcja wtórna, a choroba rozwija się na rosnących owocach powodując ich opadanie. Na młodych drzewach porażone gałęzie - czarne plamy z obrzeżeniem jak na zatłuszczonym papierze - należy wycinać znacznie poniżej porażonego miejsca. Jest to choroba układowa. Bakterie przemieszczają się w dół pędów porażając stopniowo niżej położone tkanki.  Bakterie rozmnażają się w temperaturze 16-31 stopni Celsjusza.   
Antraknoza orzecha włoskiego (Gnomonia leptostyla, nowa nazwa Ophiognomonia) jest mniej szkodliwa, choć również przyczynia się do zmniejszenia plonów. Występowaniu antraknozy sprzyja brak azotu w glebie i współrzędna uprawa roślin z rodziny bobowatych. Grzyb zimuje w liściach i opadłych okrywach orzechów. Sprzątanie resztek po zbiorach orzechów zmniejsza porażenie antraknozą.
Obydwie choroby zwykle występują jednocześnie. Plamy spowodowane przez antraknozę pokrywają sie białym nalotem grzybni, z plam spowodowanych bakteryjną zgorzelą często wycieka brązowy płyn.
Szkodniki orzechów włoskich
Na orzechach włoskich żeruje kilka szkodników o małym znaczeniu dla drzew, takie jak szpeciel, mszyce, chrząszcze zjadajace liście. Szpeciele, głównie szpecą liście, na których tworzą charakterystyczne wybrzuszenia. Zwalczanie tego szkodnika mało kiedy jest konieczne. Jeśli potrzebna jest interwencja, to tylko na młodych drzewach. Na wiosnę w czasie rozluźniania łusek pąków można drzewka opryskać preparatem olejowym typu Siltac. Po tygodniu zabieg powtórzyć, a opryski wykonywać w czasie słonecznej pogody, żeby preparat zasechł na owadach. Szpeciele występują w większych ilościach w następnym roku po upalnym i suchym lecie. Po zimnym i deszczowym, w nastepnym roku jest ich mało.
Kolcoróg bizoniak (Stictocephala bisonia Kopp et Yonke) na orzechu włoskim
Coraz większe szkody na młodych drzewkach orzechów włoskich, kasztanów jadalnych, jabłoni i drzew leśnych wyrządza kolcoróg bizoniak. Na drzewach żerują osobniki dorosłe,  które można zauważyć od końca lipca do przymrozków. Wysysają soki z młodych i rocznych pędów drzewek mocno je osłabiając, a nawet doprowadzając do zamierania. Uszkodzone drzewka stają się wrażliwsze na choroby i mróz. Nie ma informacji na temat możliwości chemicznego zwalczania szkodnika. Bizoniak namnaża się w nawłoci, koniczynie, robinii.
Skutek żerowania trociniarki torzyśniad (Zeuzera pyrina) w pędzie orzecha włoskiego
Większe szkody czyni, ale rzadko występuje trociniarka torzyśniad, której gąsienice wyjadają wnętrze młodych pędów i powodują zamieranie gałęzi młodych drzew. Po zauważeniu pędu z nagle uschniętymi liśćmi należy go wyciąć i spalić. Jeśli trociniarka żeruje w przewodniku młodego drzewka, zwykle daję się go uratować. Po zauważeniu odchodów trzeba włożyć do otworu drut i poruszać nim do góry kilka razy, żeby unicestwić gąsienicę. Gąsienica zawsze żeruje w górę pędu. Jeśli otwór nie jest zatkany odchodami, trociniarka już się przepoczwarzyła. Wtedy ten zabieg jest bezcelowy. Jeśli w młodym orzechu żeruje trociniarka, zawsze warto zostawić przynajmniej jeden pęd wyrastający poniżej otworu. Jeśli górna część orzecha obumrze, orzech odrośnie silniejszy z pędu poniżej.
Odmiany orzechów włoskich
Orzech włoski odmiana Broadview
Broadview – odmiana wyhodowana w Kanadzie, z nasion przywiezionych prawdopodobnie z okolic Odessy. Odpowiednia do uprawy gdzie lato jest chłodne i wilgotne. Broadview jest wrażliwy na przepylenie, co oznacza, że w obecności wielu odmian w sadzie będzie słabo owocował, chociaż ma duże możliwości. Pokrój drzewa jest pół pionowy, wzrost w młodości od 3-6 roku szybki, później słabnie. Wielkość drzewa średnia, gęstość sadzenia na zasobnej ziemi 8  x  8 m lub 9 x 7 m, na słabszej 7 x 7 m. Zdrowotność dobra, gnicie orzechów z powodu bakteryjnej zgorzeli bez ochrony chemicznej nie jest duże. W sadzie towarowym wymaga zapylaczy (Mars, U 02)) w ilości 6-8% odmiany podstawowej.
Orzech włoski odmiana Mars
Mars – pochodzi z Czech, drzewo duże o wzniesionym pokroju. Późno rozpoczyna wegetację, samopylne. Rozstawa sadzenia przynajmniej 10 x 10 m, dlatego przy tej odmianie dobrze jest prowadzić przez kilka lat uprawy współrzędne. Owocuje na wierzchołkach gałęzi. Wymagania glebowe i nawozowe wysokie. Orzechy - duże, zawartość jądra 52 - 54 %. Ładnie wyglądają w skorupie, mogą być przeznaczane do sprzedaży detalicznej w całości. Drzewo dekoracyjne o dużych liściach, ładnie prezentuje się w ogrodzie przydomowym. Nieco bardziej podatny na bakteryjną zgorzel niż Broadview, dlatego nie powinien być sadzony zbyt gęsto.
Orzech włoski odmiana Zygmunt (U 02)
Zygmunt (U02) – odmiana wyselekcjonowana w naszej szkółce, pochodzi z Łańcuta. Wpisana do rejestru odmian COBORU w 2022 roku. Jest to orzech na ciężkie czasy. Ze względu na dużą odporność na bakteryjną zgorzel drzew i owoców, sad towarowy może się obejść bez ochrony chemicznej. Liście i ogonki liściowe tej odmiany mają plamki antraknozy, ale orzechy są odporne, nie gniją i nie opadają. Dla poprawy plonowania w sadzie wystarczająca jest ochrona przeciw antraknozie. Odmiana szybko wchodzi w okres owocowania, drzewo ma luźną koronę i nie wymaga prześwietlania przez długie lata. Orzechy są wyrównanej wielkości, co jest bardzo rzadką cechą u orzechów włoskich. Zawartość jądra stanowi 50 % wagi orzecha, średnia waga jadra to 7 g. W sadzie towarowym wymaga zapylaczy (SK 04/5).
 
Orzechy z czerwonym jądrem
Orzech włoski odmiana Czerwony Późny
Czerwony Późny – to siewka orzecha SK 04 pochodzącego z okolic Wodzisławia śląskiego, wyhodowana w naszej szkółce. Drzewo średnio - późno rozpoczyna wegetację, nadaje się do miejsc bardziej zagrożonych przymrozkami. Potrafi wiązać orzechy bez zapylenia (np. w czasie deszczowej pogody), co jest bardzo rzadką cechą u orzechów. Skorupa średniej grubości, ładna żywa barwa skórki na jądrze. Szybko wchodzi w okres owocowania, typ owocowania lateralny, odmiana bardzo plenna.


Orzech włoski odmiana SK 04/5
SK 04/5 – jest to siewka orzecha SK 04 wyhodowana w naszej szkółce. Ta odmiana jest już dostosowana do naszego klimatu i dobrze tutaj owocuje. Wcześnie rozpoczyna wegetację, potrzebuje drugiej odmiany do zapylania  (U 02)  Orzechy są małe z bardzo cienką skorupą, bardzo łatwe do wyjęcia w całości. W każdym roku wszystkie orzechy są dobrze wybarwione. Głównym przeznaczeniem tego typu orzechów jest dekoracja produktów spożywczych. Jądro powinno być małe (ze względu na koszt) i względnie gładkie. W Niemczech łuskane czerwone orzechy są trzykrotnie droższe od zwykłych. W Polsce prawie nieznane.


Orzech wloski typu ,,Jacek'', odmiana Wiśnicz Czerwony
Wiśnicz Czerwony – odmiana pochodzenia prawdopodobnie austriackiego, wyselekcjonowana w Polsce. Jest to wielkoowocowy orzech typu ,,Jacek" z różową skórką na jądrze, bardzo słodki, skórka bez goryczki, bardzo późno dojrzewający – w końcu września/na początku października. Zdrowe, ładne drzewo o ciemnozielonych liściach, nie wymaga zapylaczy, wcześnie rozpoczyna wegetację. Skorupa mocno rzeźbiona, dość gruba. W pierwszych latach owocowania część orzechów może mieć żółtą skórkę na jądrze, starsze dają owoce atrakcyjnie wybarwione. Trudny do wysuszenia, ale zwykle jest zjadany w całości na mokro prosto z drzewa, więc nie ma co suszyć.
Orzech włoski typu ,,Jacek'', odmiana Koszycki
Koszycki - odmiana pochodzi z Koszyc koło Krakowa, wcześnie rozpoczyna wegetację. Orzechy duże z cienką skorupką, w dobrych warunkach jądro może stanowić ok. 49% masy orzecha. Jądro barwy jasnobrązowej do brązowej, słodkie, dobrze wypełnia skorupkę. Dojrzewanie w drugiej i na początku trzeciej dekady września, nieco wcześniej niż Mars. Średnio podatny na choroby, plenność duża. Jak wszystkie wielkoowocowe odmiany ma duże wymagania nawozowe. Typ owocowania mieszany. Kwitnienie kwiatów żeńskich i męskich pokrywa się w małym stopniu, lepiej owocuje w obecności innej odmiany. Pokrój drzew wzniesiony, wzrost dość słaby. Nadaje się do mniejszych ogrodów, ale i tak należy przeznaczyć na tego orzecha 8 m.
Orzech włoski typu ,,Jacek'', odmiana SK 08
SK 08 – odmiana pochodzi ze Skierniewic i zastępuje bardziej podatnego na choroby SK 01 również pochodzącego ze Skierniewic. Drzewo mateczne rośnie i owocuje na piaszczystej ziemi, ale dla dobrego plonowania i wypełnienia skorupy, jak każdy duży orzech potrzebuje zasobnej ziemi.  Drzewo małe,  bardzo wcześnie rozpoczynajace owocowanie, orzechy kuliste, bardzo duże z cienką karbowaną skorupą, dojrzewające pod koniec września. Wcześnie rozpoczyna wegetację, typ owocowania lateralny z dużą liczbą pąków kwiatowych. Przy regularnym cięciu można utrzymać bardzo mały rozmiar drzew i sadzić nawet co 5-6 m. Samopylny, bardzo plenny. Owocuje regularnie co roku.
Orzech włoski typu ,,Jacek'', odmiana U 01
U 01 - odmiana pochodzi z okolic Przeworska (woj. Podkarpackie). Korona szeroko rozłożysta, wymaga dużo miejsca w ogrodzie – około 10 m. Liście duże ciemnozielone, drzewo dekoracyjne. Skorupa bardzo cienka, niekiedy nieszczelna, jądro stanowi ok. 50 % masy orzecha, nie jełczeje i nie ciemnieje w czasie przechowywania, bardzo łatwe do łuskania. Na wiosnę budzi się późno, ale wcześnie dojrzewa, dlatego nadaje się do miejsc o krótszym okresie wegetacji. Odmiana amatorska, nie jest zbyt plenna, ale zawsze owocuje nawet w latach z przymrozkami, nie wymaga zapylacza.
Orzech włoski typu ,,Jacek'', odmiana U 12
U 12 – pochodzi z Wrocławia, bardzo późno rozpoczyna wegetację, dlatego owocuje również w latach ze spóźnionymi przymrozkami. Typ owocowania lateralny, więc dobrze reaguje na skracanie gałęzi w koronie. To pozwala utrzymać mniejszy rozmiar drzewa, jeśli jest taka potrzeba. Pokrój drzewa wzniesiony, gałęzie nie mają tendencji do opadania.  Orzechy dość gładkie z średniej grubości skorupą, jądro jasne słodkie.  Odmiana dobra do sadzenia w miejscach licznego występowania gawronów i sójek. Orzechy są dla nich zbyt duże do zabrania, i zbyt trudne do rozbicia na drzewie. Odmiana samopylna, suszy się łatwo jak na dużego orzecha, dobrze się przechowuje.
Orzechy włoskie karłowate
Orzech włoski karłowaty, odmiana Ideał x U 17
Ideał x U 17, to super karłowata odmiana naszej hodowli. Powstała przez zapylenie odmiany Ideał pyłkiem orzecha ,,Jacka'' odmiany U 17. Dzięki hybrydyzacji powstało karłowate drzewko o większych orzechach niż mają czyste Ideały. Po zaszczepieniu na zwykłym orzechu, drzewka nadal pozostają karłowate, ale z dużym systemem korzeniowym. Owocują już od drugiego roku po posadzeniu. Odmiana ma mechanizm ,,samo przycinania'' odziedziczony po Ideale. Jesienią i zimą górna część pędów zamiera, a drzewko rośnie i owocuje z pąków znajdujących się niżej. Orzech średnio późno startuje na wiosnę, nadaje się do miejsc zagrożonych przymrozkami. Wymaga drugiego orzecha do zapylania, moze być siewka od sąsiada.
Sadzonki dostępne w niewielkiej ilości.   
Orzech włoski odmiana Ideał, jednoroczne siewki
Ideał to silnie karłowaty orzech pochodzący z Uzbekistanu, którego siewki rozpoczynają owocowanie w 2-5 roku po wschodach. Drzewa, a raczej krzewy dorastają do 2-3 wysokości, orzechy rodzą drobne, ale smaczne. Do dobrego owocowania potrzebuje gorącego lata bez opadów. Kwitnie drugi raz 2 tygodnie po pierwszym kwitnieniu i w swoim naturalnym środowisku zawiązuje orzechy, które są drobniejsze od pierwszych. Jest to bardzo plenny orzech, ale w Polsce  klimat dla tych drzew jest zbyt wilgotny, a lato za chłodne. Orzechy zawiązują się, ale w ciągu lata opadają z powodu bakteryjnej zgorzeli. Jest to jednak orzech bezcenny w hodowli. Dzięki krzyżowaniu z naszymi odporniejszymi orzechami, można uzyskać karłowate drzewka z większymi orzechami i lepszą zdrowotnością. Szczepione na silnych podkładkach, dadzą małe drzewa o dużej plenności. W odróżnieniu od innych drzew owocowych, o wielkości drzewa decyduje naszczepiona odmiana, a nie podkładka
Orzech ajlantolistny (japoński, siebolda) odmiana sercowata – Juglans ailantifolia var. cordiformis
Orzechy sercowate pochodzą z Japonii. Uprawiane są w Japonii, Kanadzie i USA.
Orzech japoński sercowaty, odmiana Shubert
Shubert – odmiana Kanadyjska. Liście bardzo duże i dekoracyjne, orzechy do 21 sztuk w gronie. Wymaga drugiej odmiany do zapylania. Orzechy japońskie mają dużą odporność na bakteryjną zgorzel, dzięki czemu liście utrzymują piękną zieleń a drzewa wyglądają egzotycznie. Jądro orzechów japońskich jest całkowicie pozbawione goryczki i tłuste, dzięki czemu można by z nich robić masło orzechowe.

Imshu – odmiana kanadyjska, liście nieco krótsze niż Shubert, bardziej zaokrąglone. Wymaga drugiej odmiany do zapylania. Odmiany Shubert i Imshu zapylaja się wzajemnie.
Nowe odmiany orzechów sercowatych naszej hodowli
Dwie nowe odmiany japońskich orzechów sercowatych będą na razie dostępne w niewielkiej ilości. Są to wybrane najlepsze siewki odmiany Shubert, zapylonej własnym pyłkiem. Orzechy mają większe niż u odmiany Shubert i kilku innych odmian orzechów sercowatych. Oczywiście dla powtórzenia cech są rozmnażane przez szczepienie.
© 2023  Szkółka orzecha włoskiego Anna Jankowska
Adres:
Urzejowice 146, 37-200 Przeworsk
woj.podkarpackie
tel. 604 388 402
tel. 785 751 453
Wróć do spisu treści